Gisterenavond openden de grindbakken, een nieuwe ontmoetingsplek langs Dok Noord. De betonnen grindbakken, die jarenlang gebruikt zijn om zand en grind van schepen op vrachtwagens over te laden, werden ingericht als een publieke ruimte voor de buurt.

Enkele jonge kunstenaars hebben de bakken gestript, voorzien van deuropeningen en trappen, wit geschilderd en uitgerust met water en elektriciteit, zodat ze nu dienst kunnen doen als een soort buitenkamers. Buurtbewoners en jongeren krijgen hiermee een plek om te barbecueën, films te tonen, te basketten, te picknicken en gewoon rond te hangen. Het fabrieksgebouw naast de grindbakken komt de komende vijf jaar in gebruik van Smoke & Dust, een collectief van drie jonge grafisch vormgevers en muzikanten. In afwachting van de definitieve bestemming maakt Smoke & Dust van het gebouw een ontmoetingsplek voor jonge muzikanten, grafisch ontwerpers, fotografen en andere creatievelingen.

Toen ik gisteren door de grindbakken wandelde (die plek is trouwens echt groot!) was ik werkelijk gefascineerd. Ik dacht: ‘Yes, in zo’n stad wil ik wonen.’ Een stad die een fabrieksgebouw, in plaats van het 5 jaar te laten leegstaan, liever  ter beschikking stelt van jong creatief volk. Die tijd en ruimte geeft voor experimenten. Die erin slaagt om ook ons industrieel erfgoed (letterlijk) in de verf te zetten.

Al tijdens de openingsspeech van schepen Balthazar verschenen de eerste nieuwsgierige jonge buurtbewoners in de grindbakken. De ene op de fiets, de andere met helm om na te gaan hoe goed de grindbakken zich lenen voor parcours. Een letterlijke hangjongere.

Allen daarheen!